به نظر می رسد که ماروتا و کونته " هم نظر " نیستند و این را می توان از صحبت هایی که انجام می دهند فهمید، گفتن این جمله که " ما نمی توانیم برای خرید سرمایه گذاری کنیم " اشباه است.
آن ها باید بگویند که ما بلد نیستیم بازیکن بفروشیم ؛ بعد از سال 2000 یوونتوس سرمایه ای برای هزینه کردن در اختیار نداشت زیرا شرکت " فیات " دیگر از نظر مالی باشگاه را ساپورت نمی کرد اما من توانستم زیدان را 150 میلیارد لیر بفروشم و حتی دستمزدم را هم از این راه توانستم از باشگاه بگیرم.
اینزاگی را هم 80 میلیارد لیر فروختم و با این پول ها توانستم بوفون ، تورام و کاناوارو را جذب کنم و حتی این موضوع برای سهامداران یووه سود داشت. کونته این حرف ها را می زند زیرا خوب می داند که کارها در یوونتوس چگونه پیش می رفت.
اگر من کراسیچ را 13 میلیون می خریدم هرگز با 5 میلیون یورو وی را نمی فروختم، کراسیچ را با 25 میلیون می فروختم ، آنجلوتی هنگامی که هنری را نمی خواست من این بازیکن را در ازای 33 میلیارد لیر ( 11 میلیون پوند ) فروختم و این در حالی بود که این بازیکن در ترکیب یوونتوس قرار نمی گرفت ، به همین دلیل باشگاه از نظر مالی خیلی قدرتمند بود البته هر چند که باشگاه از نظر اقتصادی درآمدهای چندانی نداشت.